Όλα είναι πιθανά. Και η ασθένεια αλλά και η υγεία. Η επιλογή είναι δική μας!

ΟΛΙΣΤΙΚΗ & ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΑΥΤΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕΡΟΣ 1ο

Η βασική αρχή όταν μιλάμε για Ολιστική Θεραπεία είναι ότι το σώμα μας δεν είναι ξέχωρο από το νου και την ψυχή μας και η ασθένεια δεν είναι μια νοσηρή διαδικασία ή ένας «άδικος» εχθρός που μας στέκεται εμπόδιο. Είναι απλά ένας τρόπος με τον οποίο βρίσκει η ψυχή να επικοινωνήσει μαζί μας, ώστε να μας επισημάνει τι είναι αυτό με το οποίο λανθασμένα πορευόμαστε στη ζωή μας και το οποίο μας αποσυντονίζει. Όταν υπάρχουν ανέκφραστα θέλω και συναισθήματα, περιοριστικές πεποιθήσεις που μας καταδυναστεύουν ή άλλου είδους ψυχικά εμπόδια, τα οποία έχουν παγιωθεί και προκαλούν συνεχόμενες στρεσογόνες καταστάσεις, με την πάροδο του χρόνου αρχίζουν να εμφανίζονται ως σωματικά πλέον αίτια. Πολλές φορές ακόμη και η επιλογή του οργανικού συστήματος που νοσεί δεν είναι διόλου τυχαία αλλά απλώς λειτουργεί ως εκφραστής της όποιας ψυχικής δυσκολίας έχουμε. Σύμφωνα και με τον Dr. Philippe Dransart, η επιλογή του οργάνου που νοσεί σχετίζεται με το πως αντιλαμβανόμαστε υποσυνείδητα αυτό το όργανο ή τη λειτουργία που έχει.

Π.χ. μια αμυγδαλίτιδα μπορεί να οφείλεται στο υλικό επίπεδο, σε μια λοίμωξη, η οποία μας παραπέμπει σε ένα ενδεχομένως συμφορημένο λεμφικό σύστημα (συνήθως από ενδοτοξίνες), μειωμένη ανοσία και ενδεχομένως έλλειψη βιταμίνης C αλλά σε ένα ψυχικό επίπεδο μπορεί να αντικατοπτρίζει ένα θυμό, μια προσβολή ή μια μεγάλη απογοήτευση η οποία δεν μπορεί να εξωτερικευτεί και να εκφραστεί αλλά και δεν μπορεί ο άνθρωπος να την «καταπιεί». Με τον ίδιο τρόπο μια οστεοπόρωση κατά την οποία η οστέινη μάζα ελαττώνεται, λόγω μιας χρόνιας οξύτητας του οργανισμού, έλλειψης ασβεστίου, ανεπάρκειας οιστρογόνων κ.α. δεν θα μπορούσε να συμβεί αν ο άνθρωπος δεν αντιμετώπιζε πολλαπλές ανασφάλειες, οι οποίες να τον έκαναν να μην μπορεί να υποστηρίζει αυτά που πραγματικά ήθελε να κάνει στη ζωή του και λόγω αυτών των ανασφαλειών αλλά και διαφόρων φοβιών συνάμα, να τον κάνουν να νιώθει εύθραυστος. Οι γυναίκες που έχουν περάσει στην εμμηνόπαυση μπορεί να απολύουν την γυναικεία ταυτότητα (την οποία ενίσχυε η ικανότητα της αναπαραγωγής) και να χάνουν επίσης - χρησιμοποιώντας μια λαϊκή ρήση 'τη γη κάτω από τα πόδια τους' (κάτι που πραγματοποιείται στην ύλη με τα συνοδευόμενα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης) ή/και να μην νιώθουν τη σιγουριά (ανασφάλεια) που ένιωθαν πριν την εμμηνόπαυση.

Στη ζωή μας έχουμε, επίσης, αμέτρητα ερεθίσματα. Όλα αυτά φιλτράρονται μέσα από το σύστημα πεποιθήσεων που έχει ο καθένας, βγαίνουν κάποια εσφαλμένα τις περισσότερες φορές συμπεράσματα και αναδύονται κάποια συναισθήματα, δημιουργώντας μια (εικονική) πραγματικότητα. Π.χ. Ερέθισμα: Ο Α λέει στη Β να πάνε βόλτα και η οποία αρνείται διότι νιώθει κουρασμένη. Αν το σύστημα πεποιθήσεων του Α, του υπαγορεύει ότι όποιος αρνείται να ικανοποιήσει τα θέλω του σημαίνει αυτόματα ότι τον απορρίπτει και δεν τον αγαπάει, αυτό μπορεί να παράξει συναισθήματα οργής, θυμού, ζήλιας, απόρριψης, στεναχώριας, μειωμένης αυτοπεποίθησης κ.α. Και σαν συνέπεια αυτών μπορεί να υπάρξει μια τωρινή ή μελλοντική επιθετική συμπεριφορά προς τη Β, κάτι το οποίο θα επιφέρει αντίδραση, νέα ερεθίσματα και έναν άλυτο φαύλο κύκλο. Όλα αυτά τα συναισθήματα και ψυχικά εμπόδια προς την ευτυχία μεταφράζονται σε ηλεκτροχημικά ερεθίσματα τα οποία συσσωρεύονται στο σώμα μας. Αυτό δημιουργεί μια συνεχόμενη στρεσογόνα κατάσταση και όταν το σώμα μας γεμίσει ασφυκτικά με αυτά τα ερεθίσματα, προβάλει στην ύλη μια ασθένεια, η οποία με τη σειρά της έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι χρειάζεται να ασχοληθούμε περαιτέρω με τον εαυτό μας, παίζοντας το ρόλο του ψυχοθεραπευτή, να συνδεθούμε μαζί του και να τον αγαπήσουμε άνευ όρων. Η ασθένεια, λοιπόν, δεν είναι ένας «άδικος» εχθρός αλλά μια προσπάθεια του οργανισμού να μας θεραπεύσει από παιδικούς καταστροφικούς προγραμματισμούς, περιοριστικές πεποιθήσεις και κυρίως από ανέκφραστα ή δυσλειτουργικά συναισθήματα. Είναι η τελευταία δυνατή κωδωνοκρουσία μετά από αμέτρητα μικρότερα κουδουνίσματα.

Όσο περισσότερο επιλύνουμε τις προβληματικές καταστάσεις και απελευθερωνόμαστε από τα παιδικά τραύματα και τα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα, τόσο η ενέργεια μας κυλάει ομοιόμορφα, το αίμα μας ρέει αρμονικά και το οξυγόνο κατακλύζει τον οργανισμό μας. Και όλα αυτά τροφοδοτούν το ανοσοποιητικό μας σύστημα (το οποίο έχει επωμιστεί το ρόλο του καταστροφέα των παθογόνων οργανισμών), συμβάλουν στην αυτορρύθμιση του οργανισμού και προάγουν την καθολική ευτυχία και εναρμόνιση με την Αστείρευτη Πηγή.

Μπορεί, λοιπόν, η Ιατρική κοινότητα να βρίσκει πάντα ένα σωματικό λόγο για να εξηγήσει την πάθηση που συμβαίνει αλλά δεν μπορεί να υπάρξει ολική ίαση σε οποιαδήποτε ασθενή περίπτωση δίχως την αποκωδικοποίηση, τη φροντίδα και την ίαση της «ψυχής» παράλληλα με αυτή του σώματος.

Όταν τώρα στις όποιες «ψυχικές νόσους» που μπορεί να έχει ο καθένας προστίθενται και άλλοι παράγοντες, οι οποίοι λειτουργούν ως αφορμές, όπως μη ισορροπημένη και υγιεινή διατροφή, περιβαλλοντική ρύπανση, ελλιπής άσκηση, επαφή με τοξικά υλικά κ.α. επιβαρύνεται περαιτέρω η υγεία και επιταχύνεται η ώρα της νόσησης.

Όλες οι Αρχαίες Ιατρικές του κόσμου (όπως η Ιπποκράτειος Ιατρική, η Αγιουρβέδικη και η Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική, η Θιβετιανή κ.α.) υποστήριζαν ότι ο ανθρώπινος οργανισμός είναι πολυσύνθετος και είναι άμεσα συνδεδεμένος ο μικρόκοσμος του με τον ευρύτερο μακρόκοσμο. Όλα τα όργανα και συστήματα, λοιπόν, συνδέονται και ενώνονται μεταξύ τους και όλα αυτά που συνθέτουν το ανθρώπινο σώμα συνδέονται με την ψυχή. Και αυτή με τη σειρά της συνδέεται και με τις υπόλοιπες ψυχές αλλά και το ευρύτερο πλαίσιο που έχει αποφασίσει να υπάρχει. Δεν είναι, λοιπόν, πολύ συνετό να αποκόβεται το κάθε όργανο, να εξετάζεται ως ξεχωριστή οντότητα και να δίνετε μονοδιάστατη αγωγή ενώ στην πραγματικότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με ένα ευρύτερο δίκτυο.

Ένα σφάλμα που κάνουμε ακόμη στο δρόμο της αποκατάστασης μας είναι ότι μεταβιβάζουμε όλη την ευθύνη της θεραπείας μας στην εκάστοτε Ιατρική - Θεραπευτική κοινότητα, εγκαταλείποντας έτσι τη δική μας ευθύνη και μάθηση αλλά και τη δύναμη μας παράλληλα (και όσο πιο αδύναμοι νιώθουμε, τόσο πιο εύκολα αρρωσταίνουμε ή πεθαίνουμε). Ενώ αυτό που μας καλεί η ασθένεια είναι να εμβαθύνουμε μέσα μας, να μας μάθουμε καλύτερα, να μας αγαπήσουμε και να επανασυντονιστούμε με εμάς. Και να κάνουμε με χαρά τις απαραίτητες αλλαγές που χρειάζεται στη ζωή μας, στερώντας έτσι το στερητικό α από την ασθένεια οδεύοντας στο σθένος. Και όπως λέει ο αιδεσιμότατος Michael Bernard Beckwith «Μπορεί ο γιατρός να δίνει μια διάγνωση αλλά η πρόγνωση είναι ανάμεσα σε σένα και τη ζωή, το σύμπαν, το Θείο. Πρέπει να καθορίσεις τη δική σου πρόγνωση για να απελευθερωθείς».

Η πρόγνωση είναι, λοιπόν, προσωπική επιλογή και δεν μπορεί να βασίζεται σε διάφορες στατιστικές ή πεποιθήσεις και προβλέψεις άλλων! Και αφού είναι προσωπική επιλογή γιατί να μην επιλέξουμε την καλύτερη ή αυτή που μας συμφέρει περισσότερο τέλος πάντων για εμάς;

Μπεκιάρης Παναγιώτης

Ολιστικός σύμβουλος Υγείας & Αυτοβελτίωσης - Φυσικοπαθητικός

«ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΤΑΕΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ, ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΤΑΕΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΣΑ ΞΥΠΝΑΕΙ!» ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ